Ümidini yitirmenin, haram kılındığı bir inanca sahip olmanın huzuru var içimde. Sabır dilemek yerine, selamet istemenin doğruluğunu kavradığım tecrübelerim, belki de hiç bir zaman farkedemeyeceğim güzellikleri görmemi sağlayan acılarım var… “Of” demenin hiç bir işe yaramadığını gördüm ben. Oysa yalnızca bir “oh” çekmek kadar kolaymış ruhu sakinleştirmek. Varolana şükretmenin hazzı, yeni ve güzel şeyler isteyip harekete geçmenin heyecanı. ..
Hayatın güzel olmadığına kim ikna edebilir ki beni!
Bir cevap yazın